Figury siedzące powstawały od połowy lat 70. XX wieku. Przy wykorzystaniu tkanin jutowych czy konopnych utwardzanych żywicą Magdalena Abakanowicz budowała grupy postaci usadzone na żeliwnych postumentach. Jedna z nich znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, druga w Sydney Lewis Collection (Virginia). Można sądzić, że rozwinięciem tematu „Figur siedzących” są postacie „Mędrców”. W 1990 roku, w londyńskiej galerii Marlborough Fine Art, została zorganizowana wystawa dzieł artystki. Wśród prezentowanych rzeźb znalazły się również dwie prace z cyklu „Mędrcy” – ukazujące statyczną postać, z dłońmi spokojnie ułożonymi na kolanach, odlane z brązu. W tym samym roku, w Richard Gray Gallery (Chicago) została wyeksponowana rzeźba „Figura na Żelaznym Siedzeniu” powtarzająca formę tej z cyklu „Mędrcy”, lecz wykonana już w utwardzanej żywicą tkaninie. Również w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu można odszukać podobną postać (por. MNWr XXII-335/1-2). W 1991 roku odbyła się retrospektywna wystawa twórczości Magdaleny Abakanowicz w wielu miastach Japonii. W katalogu towarzyszącym ekspozycji znalazły się cztery brązowe figury z cyklu „Mędrcy”, które zostały zaprezentowane m.in. w Tokyo i Hiroshimie. Magdalena Abakanowicz studiowała, za pośrednictwem rzeźb, fizyczność człowieka zarówno jego zewnętrze – powłokę – skórę, jak i jego wnętrze – tkanki, włókna, nerwy. Ostatecznie badała również zachowanie jednostki w tłumie, podobnie jak bada się zachowanie zwierzęcia w stadzie. Dzięki multiplikacji, lecz nie jednakowości figur, rozszerzyła tematykę dzieł również o współzależności lub ich brak jakie mogą zachodzić w grupie.